Dat laatste woord gooide ze er met enige walging duidelijk uit.
Ik had deze mevrouw reeds gespot tijdens het fotograferen in de kerk.
Terwijl ik wat overzichtsbeelden maakte van alle aanwezigen
zag ik haar het boekje met de liedteksten voor deze uitvaart
demonstratief voor haar gezicht houden.
Ik liet mijn camera zakken en wachtte tot zij – voorzichtig met één oog eerst – mijn richting uitkeek om te zien of ik nog bezig was.
Zodra zij mij zag knikte ik kort even naar haar en ging weer verder met het
vastleggen met de uitvaart zoals ik door de familie verzocht was.
Er is afscheid genomen van Hendrik, 94 jaar oud, en
volgens kinderen en kleinkinderen een man die een
rijk, gezegend en arbeidzaam leven heeft geleid.
Uiteraard het verdriet over zijn verscheiden.
Uit de verhalen komt een man naar voren die
genoot van het leven, geliefd was bij kinderen en kleinkinderen.
De warmte en liefde die de familie vooraf en tijdens
de dienst tentoonspreidt zijn ontroerend en hartverwarmend.
Twee kleinkinderen konden niet bij het afscheid aanwezig zijn
wegens verblijf in het buitenland en een ander familielid was zodanig ziek
dat het bijwonen een onmogelijke opgave was.
Dat was de reden om mij als afscheidsfotograaf te vragen
het afscheid en de uitvaart van Hendrik vast te leggen.
Herinneringen vangen in beelden
zodat de afwezigen toch achteraf een beetje
het gevoel kunnen krijgen
deelgenoot te zijn van deze gebeurtenis.
Later die ochtend, we stonden op de begraafplaats,
en de aanwezigen hadden voor de laatste keer
hun eer aan Hendrik betuigd, sprak ik de mevrouw uit de kerk aan.
Toen sprak zij bovenstaande woorden.
Waarom sprak ik haar aan?
Ik had het gevoel dat het belangrijk was.
Voor mij in ieder geval.
Wellicht om toch mijn aanwezigheid te verklaren
ook al was ik daar op nadrukkelijk verzoek van de familie.
En ook wel voor haar misschien.
Dat ik haar weerstand gezien had,
dat ik er rekening mee trachtte te houden.
En daarmee ook weer aangevende dat het werk van een
afscheidsfotograaf er eentje is welke met
respect voor alle aanwezigen uitgevoerd wordt.
Hoewel er natuurlijk geen verantwoording afgelegd
hoefde te worden, kon ik kort uitleggen
waarom de familie voor een afscheidsfotograaf gekozen had.
En dat snapte ze ook wel zei ze.
Maar toch, ze moest er niet aan denken dat er bij haar
eigen afscheid een fotograaf zou rondlopen.
Afschuwelijk!
Ben jij wel eens bij
een uitvaart – crematie of begrafenis – geweest
waar foto’s gemaakt werden?
En wat vond je daarvan?
En zou je een afscheidsfotograaf
wensen bij je eigen uitvaart?
Ben benieuwd naar jullie opmerkingen.
Jullie afwegingen en ervaringen.
Laat gerust een reactie achter.
.
