Ik zit op mijn vrije woensdagmorgen op de bank koffie te drinken als ik zie dat ik een email bericht krijg. Nieuwsgierig als ik ben open ik het meteen.
Het is van een oud-collega waarvan ik weet dat haar man ernstig ziek is. De inhoud van het bericht doet me toch even schrikken.
Of ik foto’s wil maken bij het afscheid van haar Henk die die dag zal komen te overlijden. Wat snél na het eerste bericht van zijn ziek zijn, nog maar 3 maanden geleden.
Ik aarzel geen moment en reageer gelijk. Uiteraard wil ik dat voor hen doen.
En zo sta ik een week later met mijn camera in de hand in de huiskamer. Ik mag overal bij aanwezig zijn deze dag.
Het is en blijft vind ik heel bijzonder om als buitenstaander bij zulke intieme momenten aanwezig te mogen zijn en dan ook nog met een camera alles te mogen vastleggen.
Ik zie hoe Henk met hulp van zijn dochter verplaatst wordt van bed naar kist. De vele kaarten die ontvangen zijn worden een voor een met aandacht in de kist gelegd.
Het moment waarop je weet dat je je geliefde, je maatje, je vader echt voor het laatst zult zien, zo vlak voor het sluiten van de kist. Het is zo bijzonder, zo intiem, zo ….pffff.
Ik zie gedurende de hele dag op welk een hartverwarmende wijze het afscheid van Henk vormgegeven is. Ik zie de warmte en de liefde voor elkaar als gezin. Ik zie en hoor en voel natuurlijk ook het verdriet dat ze hebben. Verdriet niet alleen van deze dag maar ook van de maanden ervoor waarin dit onvermijdelijke einde hun dagen en gedachten vulde.
Wanneer de stoet uit de straat vertrekt staan de buurtbewoners als eerbetoon langs de kant van de weg.
Henk, 52 jaar jong nog, stond volop in het leven. En dat merk je aan de vele verhalen, aan de gedeelde herinneringen, waar met een traan en een lach op teruggekeken wordt.
Het laat een diepe indruk op mij achter. Zeker ook wanneer hij door een erehaag zijn laatste rit, richting het crematorium, maakt.
Nadat de familie daar de laatste momenten in kleine kring beleeft loop ik met een diepe zucht naar mijn auto. Op weg naar huis, waar ik mijn verhaal even kwijt kan.
Ik denk nog even speciaal aan de vrouw van Henk en wens haar in gedachten wederom heel veel kracht toe.
Ik weet dat ik de herinnering aan vandaag in mijn foto’s gevangen heb. Ik hoop dat ze haar en de mensen om haar heen troost zullen bieden en een waardevolle terugblik geven op een warm vormgegeven afscheid vol liefde.
We zijn inmiddels een half jaar verder en ik kan nu pas de woorden vinden om mee te reageren. Woorden waarmee ik de waarde van de foto’s uit kan drukken. Eigenlijk heb ik ze nog niet, maar ik heb al wel een halfjaar steun aan de foto’s van die intense dag. Gisteren nog heb ik ze gedeeld met iemand waardoor ik de sfeer van het mooie afscheid alsnog kan delen. En dat delen is voor mij van onschatbare waarde; dit helpt bij verwerken. We hebben een prachtig album en een mooie slideshow waar ik soms huilend en soms met een glimlach naar kijk.
Rob heeft geweldig met ons meegedacht en zich enorm betrokken getoond, op de dag van de uitvaart en tijdens de verwerking van de foto’s daarna. Ook ik heb deze foto’s, in combinatie met foto’s uit ons gezamenlijk leven, verwerkt in mooie producten. De foto’s hebben een essentiële waarde in mijn verwerkingsproces, nu en omdat het vastligt, voor altijd.
Dag Debbie, wat mij betreft heb je dit precies zo in woorden gevangen zoals het voor jou voelt, wat het voor jou betekent. En dan zijn die woorden altijd de juiste. En je beschrijft ook precies wat ik hoop met mijn foto’s van een afscheid te bereiken. Een mogelijkheid tot liefdevol herinneren, delen met anderen en troost bieden.
We zijn inmiddels een half jaar verder en ik kan nu pas de woorden vinden om mee te reageren. Woorden waarmee ik de waarde van de foto’s uit kan drukken. Eigenlijk heb ik ze nog niet, maar ik heb al wel een halfjaar steun aan de foto’s van die intense dag. Gisteren nog heb ik ze gedeeld met iemand waardoor ik de sfeer van het mooie afscheid alsnog kan delen. En dat delen is voor mij van onschatbare waarde; dit helpt bij verwerken. We hebben een prachtig album en een mooie slideshow waar ik soms huilend en soms met een glimlach naar kijk.
Rob heeft geweldig met ons meegedacht en zich enorm betrokken getoond, op de dag van de uitvaart en tijdens de verwerking van de foto’s daarna. Ook ik heb deze foto’s, in combinatie met foto’s uit ons gezamenlijk leven, verwerkt in mooie producten. De foto’s hebben een essentiële waarde in mijn verwerkingsproces, nu en omdat het vastligt, voor altijd.
Dag Debbie, wat mij betreft heb je dit precies zo in woorden gevangen zoals het voor jou voelt, wat het voor jou betekent. En dan zijn die woorden altijd de juiste.
En je beschrijft ook precies wat ik hoop met mijn foto’s van een afscheid te bereiken.
Een mogelijkheid tot liefdevol herinneren, delen met anderen en troost bieden.
Dank voor je mooie woorden.
Rob
Wat mooi geschreven Rob! Respect.
Dag Monique, hartelijk dank voor je reactie hier.