Ik had hem ooit opgeslagen, deze documentaire. Maar tijd had ik er tot nu nog niet voor gemaakt. Een interview met Nellie Brenner bij OP1 maakte mij nieuwsgierig. Nellie Brenner maakte, 5 jaar na het overlijden van haar moeder, een documentaire over haar verlies en verdriet. Over haar zoektocht naar haar eigen rouw, die van haar directe omgeving en rouwen in het algemeen.
Ze toont een openhartig gesprek met haar vader over die laatste periode voor het overlijden en de jaren erna. Nellie benadert andere, jonge, mensen om te praten over het verlies en verdriet van het missen van een vader of moeder. Indringende gesprekken, en ook zulke mooie gesprekken. Naast verdriet ook schoonheid en kracht die zich op allerlei manier uit.
In woorden, in performance, in dans. Het laat – vind ik – ook weer eens zien dat rouwen hoe lastig en verdrietig vaak ook mooi en goed kan zijn. Dat delen en praten helpt.
Voor wie de tijd wil nemen is deze documentaire wat mij betreft een aanrader om eens te kijken. Het is terug te zien op NPO Start via deze link
Heerlijk hoe ‘gewoon’ Manu Keirse ook reageert: “Mensen zijn bang voor het onbekende.”
Rouwen en dood, dat zijn angstige onderwerpen, juist omdat we er onbekend mee zijn en er weinig over leren.
Niet op school, niet thuis, pas als we plotseling met de dood geconfronteerd worden, dan moeten we er ‘iets’ mee.
Dat we dan ook niet geleerd hebben dat we foto’s kunnen laten maken van al die ‘angstige’ momenten, is een logisch vervolg.
Wij afscheidsfotografen weten dat het niet ‘eng’ is om bij rouwende mensen te komen, nabij te zijn en te fotograferen wat we voor bijzondere en intieme momenten we zien.
Laten we vooral doorgaan om iedereen te vertellen dat het niet eng hoeft te zijn.
Dit soort documentaires brengt rouwen en verdriet naar de oppervlakte en laten zien hoe goed het kan zijn het bespreekbaar te maken. Hoe waardevol dat kan zijn. Laten we elkaar vooral leren dat we er op een ontspannen manier mee om mogen gaan. En dat iedereen daarin zijn of haar eigen manier vindt.
Het is een documentaire met gevoel gemaakt.
Heerlijk hoe ‘gewoon’ Manu Keirse ook reageert: “Mensen zijn bang voor het onbekende.”
Rouwen en dood, dat zijn angstige onderwerpen, juist omdat we er onbekend mee zijn en er weinig over leren.
Niet op school, niet thuis, pas als we plotseling met de dood geconfronteerd worden, dan moeten we er ‘iets’ mee.
Dat we dan ook niet geleerd hebben dat we foto’s kunnen laten maken van al die ‘angstige’ momenten, is een logisch vervolg.
Wij afscheidsfotografen weten dat het niet ‘eng’ is om bij rouwende mensen te komen, nabij te zijn en te fotograferen wat we voor bijzondere en intieme momenten we zien.
Laten we vooral doorgaan om iedereen te vertellen dat het niet eng hoeft te zijn.
Dat wat we maken gewoon mag worden.
Liefs, Boukje Canaan
Dag Boukje,
Dit soort documentaires brengt rouwen en verdriet naar de oppervlakte en laten zien hoe goed het kan zijn het bespreekbaar te maken.
Hoe waardevol dat kan zijn.
Laten we elkaar vooral leren dat we er op een ontspannen manier mee om mogen gaan. En dat iedereen daarin zijn of haar eigen manier vindt.
Dank voor je reactie weer.
Groet
Rob