Ik ben niet zo’n held eigenlijk wanneer het op
gericht aanspreken van mensen aankomt voor een foto.
Toch trek ik na een paar minuten de stoute schoenen aan
en loop naar de man die bij – na later blijkt – het graf van zijn vrouw staat.
De camera zit nog gewoon in mijn tas.
Ik begroet de man en begin een gesprekje.
Al snel vertelt hij openhartig over zijn vrouw die er sinds 4 jaar ligt.
Hij bezoekt haar 3x per week. 89 jaar oud is ie en hij mist haar erg.
Door het gesprekje en vooral zijn openhartigheid durf ik uit te leggen
dat ik een opleiding voor afscheidsfotograaf ga volgen.
En dat ik daar vandaag rondloop om aan mijn portfolio te werken.
En of hij bezwaar heeft …..
Eindelijk ben ik eens op de fiets gestapt en begeef me
naar de algemene begraafplaats in de stad
waar ik inmiddels ruim 38 jaar woon.
Ik ga daar voor het eerst heen.
Ik heb de historische begraafplaats in mijn stad wel meermalen bezocht de afgelopen jaren. En er ook foto’s gemaakt.
Enkele daarvan heb ik een paar jaar geleden ook
gebruikt voor een persoonlijk fotoproject.
Deze keer de algemene begraafplaats dus.
Ik ga er met een vooropgezet doel heen.
Ik wil wat foto’s zien te maken die ik kan gebruiken
voor mijn afscheidsfotografie portfolio.
Wanneer ik aankom stapt er net een oudere man uit zijn auto.
Ik besluit hem op gepaste afstand te volgen,
nog niet precies wetende wat ik wil en ga doen.
Uiteindelijk spreek ik hem dus toch aan, ik stap over de drempel heen.
En foto maken? Geen enkel probleem,
Ik laat ze op het scherm van mijn camera zien.
Hij is er tevreden mee.
Ik vraag of ik de foto’s mag gebruiken. Dat mag.
Dan vraagt hij of ik nog tijd heb. Ja, zeg ik.
Of ik dan zin heb om even met hem mee te lopen.
Zijn broers en zussen en een neef liggen hier ook.
En zo lopen we ruim een half uur over de begraafplaats
naar verschillende graven en ondertussen vertelt hij zijn verhaal.
Een verhaal van verdriet, van berusting, van doorzetten.
Na een tijdje krijg ik het idee dat ik deze man ken
en vraag naar zijn beroep vroeger.
En ja, deze man blijkt de rij-instructeur te zijn
waar ik ruim 30 jaar geleden les heb gehad.
Dat hij nou net de eerste persoon is die ik
op een begraafplaats durf aan te spreken.
Een bijzondere ontmoeting.
Heb jij ook wel eens
zo’n bijzondere ontmoeting gehad?