Onlangs heb ik weer een zorgvuldig en in overleg
samengesteld album naar een familie mogen brengen.
Na een eerste voorzet van mijn kant is
de inhoud van het album verfijnd, aangepast.
Er is overleg geweest over de kleur van
de kaft en of er een tekst op moest.
Daarmee wordt het nog meer een persoonlijk album.
Een album helpt bij het herinneren en bij het rouwen.
Het vastleggen van de sfeer
van een afscheid, de details, de betrokkenheid en verbondenheid
van de aanwezigen,
het is iedere keer
weer een uitdaging.
Wanneer ik daarna een selectie
van de foto’s mag samenbrengen
in een fysiek album
dan geeft mij dat het gevoel dat
die vastgelegde herinneringen een blijvend karakter krijgen.
De foto’s laten de momenten zien die gemist zijn.
Gemist omdat je hoofd met andere zaken bezig was op dat moment.
Foto’s die in beeld brengen wat er achter je gebeurde.
Het geeft zicht op wie er bij waren.
De prachtige bloemstukken, inmiddels verwelkt,
zijn in het album nog in volle pracht opnieuw te bekijken.
Momenten van ontroering en van troost,
zichtbaar gemaakt in die arm om de schouder,
de knuffel van familieleden en bekenden.
De lach van de aanwezigen naar aanleiding
van die hilarische anekdote.
De verbondenheid met elkaar en
de liefde voor de overledene gevat in beelden.
Hoe handig digitale fotobestanden ook zijn,
voor mij weegt dat niet op tegen het in je handen houden
van een fotoboek, het bladeren, het terugkijken.
Je hebt er geen computer, laptop of tv-scherm voor nodig.
Een album doet het altijd en laat zich makkelijk pakken.
Het biedt de gelegenheid om aan de hand van
de beelden van die bijzondere dagen een gesprek aan te gaan.
Om terug te blikken, om bevestigd te worden dat het
ondanks de verdrietige aangelegenheid ook een mooie dag was.
Dat het afscheid dat zo zorgvuldig en met liefde georganiseerd was,
verlopen is zoals gewenst en bedacht.
Een waardevol bezit
Mooi geschreven Rob!
Dank je wel voor je reactie Simone
Mooi stukje!